Finse Psychiater

Daar zijn we weer!

Zoals te verwachten viel, liep het natuurlijk weer niet helemaal van een leien dakje. Gisterenochtend weer veel te vroeg wakker geworden, en het bleek te regenen. Om 7 uur gebeld naar Kapiti Island i.v.m. de boot. Het bleek daar prachtig weer te zijn, maar helaas de golven waren te hoog. Afgesproken dat we in ieder geval die kant opkwamen, en dat we om 1 uur weer zouden bellen.

Onderweg klaarde het weer inderdaad op en na een paar buitjes begon de zon weer uitbundig te schijnen. De temperatuur liep weer op naar boven de 20 graden. Na een rit van 4 uur aangekomen bij de “Kapiti Boat Club”, en weer gebeld naar het eiland. Nog steeds te hoge golven, maar misschien om half drie. Na een uurtje wachten, kregen we te horen dat we definitief om 4 uur zouden vertrekken.

Er waren nog twee andere gasten: een Fins echtpaar van ongeveer onze leeftijd met namen die nogal wat teveel klinkers bevatten. We hebben netjes kennis met ze gemaakt, want alles gaat gezamenlijk op het eiland. Om half vier ingecheckt, d.w.z.  dat ze wilden weten wie ze moesten bellen in geval van nood(?), en een controle of we geen ratten of muizen in de tassen hadden zitten (computermuizen bleken toegestaan), vertrokken we met de watertaxi naar het eiland.Inderdaad werden we redelijk door elkaar geschud, maar na 20 minuten bereikten we het strand van het eiland. We werden zeer gastvrij ontvangen (na nogmaals een tassencontrole). Wij waren met z’n vieren de enige gasten op het eiland (van 2 km breed en 10 km lang)

Het eiland is sinds 1896 een natuurreservaat (één van de oudste ter wereld), en heeft veel zeer zeldzame vogelsoorten, waarvan een aantal alleen nog hier voorkomt. Op aanvraag kunnen jullie het lijstje (met een aantal onuitspreekbare namen) toegestuurd krijgen. Sinds het opzetten van het eiland als reservaat, zijn de boeren uitgekocht, en zijn ze bezig geweest om alle zoogdieren, die horen hier immers niet thuis, van het eiland te verwijderen. Vooral opossums, ratten, muizen, katten en honden, richtten ware slachtingen aan onder de inheemse vogels. De opossums, ratten en muizen zijn eind 80-er jaren verdelgt, d.m.v. duizenden vallen op het eiland.  De honden en katten zijn afgeschoten. Sinds die tijd is de vogelpopulatie enorm gestegen.Een aantal jaren gelden werd er plotseling één exemplaar van een soort wezel gesignaleerd op het eiland. Na een zoektocht van meerdere maanden, met inzet van weer duizenden vallen (met ander aas), werden er uiteindelijk drie exemplaren gevonden (die allemaal familie van elkaar bleken te zijn). Kosten: 600.000 NZD (ca. € 400.000 !!). Zo belangrijk vinden ze dit hier dus.

Het eiland is van de Nieuw-Zeelandse staat, alleen een klein stukje is nog particulier bezit, en daar zitten we dus. Met veel moeite hebben ze toestemming gekregen om gasten te ontvangen en rond te leiden. De meeste bezoekers komen een dagje, dat mogen er nooit meer dan 60 tegelijk zijn. Voor de overnachtingen is er hooguit plaats voor 12 mensen. Wij waren gelukkig maar met zijn vieren, dus dat viel mee.

Na wat uitleg over het eiland hebben we een korte wandeling gemaakt en daarna de gezamenlijke maaltijd genuttigd. Al snel kwamen we er achter dat de Finse man een echte “vogelaar” was. Hij had ook altijd zijn determinatie boekje bij zich, en liet ons tal van vogels zien, die hij ook zelf had gefotografeerd. Niet helemaal onze hobby, maar het stel was heel aardig. Achteraf bleek hij kinderpsychiater te zijn en zijn vrouw geriater. Zo, nu heb ik de titel van dit stukje ook weer waar gemaakt!

Na het eten zijn we na een briefing op zoek gegaan naar Kiwi’s. Het zijn nachtdieren, dus het moest eerst donker zijn. Er blijken 3 verschillende types te zijn. Op Kapiti Island komt voornamelijk één soort voor de Kiwi Pukupuku oftewel de kleine gevlekte Kiwi. Er zijn 1400 exemplaren op het eiland, en ze zijn zeer schuw, zowel voor licht als voor geluid. De gids gebruikte een rode zaklamp, omdat die het minste verstoord. Uiteindelijk hebben we 5 Kiwi’s gezien (geen foto’s natuurlijk vanwege het licht en het geluid). Na een uur gestopt met de zoektocht en om 23 uur naar bed.

Zoals ik jullie eergisteren al vertelde was er geen internet. Wat we niet wisten is dat er ook geen stroom is. We hadden een klein blokhutje met stapelbedden, waar één ledlampje in zat, die op een accu werkte. Het lampje gaf precies zoveel licht, dat het nog net aan de definitie van lamp voldeed. Maar we waren zo moe, dat het niets uitmaakte omdat we meteen in slaap vielen.

De volgende dag (vandaag dus) om 6 uur wakker geworden, uitstekend ontbeten, en een wandeling van 5 km gemaakt naar de top van de heuvel op het uiterste Noordwesten van het eiland. Heel veel vogels gezien en gehoord, maar er is aan ons geen grote natuurfotograaf verloren gegaan, want bijna iedere keer dat we een foto wilden maken, vloog het beest weg. Maar goed het was heel mooi, en op de top werden we getrakteerd op een prachtig uitzicht over de Tasman Zee.

Om 1 uur waren we weer terug bij de “lodge”, waar we een fantastische lunch kregen voorgezet. Daarna op het terras, in het zonnetje, nog een groot stuk van dit verhaal zitten tikken, en ruzie gemaakt met een Kaka (een soort papegaai) die in staat is je portefeuille uit je achterzak te stelen. De vogel vond dat hij inzage moest hebben in mijn computertas, dan wel recht had op het opeten van de computermuis. Ik heb hem gelukkig van het tegendeel kunnen overtuigen, met behoud van al mijn vingers.

Om 3 uur vertrokken met de boot naar de haven, waar de auto gelukkig nog steeds stond geparkeerd. Vervolgens naar Wellington gereden, waar we een kamer geboekt hadden in het Intercontinental Hotel (over contrast gesproken). Morgen gaan we de stad in, en komt er een veel minder lang stukje.