Stan de Pool

Vandaag hadden we weer geboekt. Dit keer voor een rondje Wellington en een zeehonden (of zeeleeuwen?) kolonie. Sorry het waren "Seals", maar ze waren aanmerkelijk groter dan in de Westerschelde en op de Wadden. Er is vast wel een zee"zoogdieren" hobbyist om mij terecht te wijzen. Maar we lopen vooruit op het verhaal.

We werden opgehaald door Stan. In de omschrijving stond dat het een zgn. "Small Group Tour" was, met maximaal 6 deelnemers. Dat klopte want Aly en ik waren de enige deelnemers, dus zoals Stan zei: "Hij stond volledig tot onze beschikking." De verantwoordelijkheid was groot, maar we hebben deze toch geaccepteerd...

Stan is de afkorting van Stanislav, en hij is van Poolse afkomst, en nog nooit in Polen geweest. Dit heeft verder geen enkele invloed op de verloop van het verhaal, maar je kan nooit genoeg informatie hebben!

In de ochtend werden we rondgereden door Wellington, en overspoeld door duizenden weetjes. De meeste ben ik natuurlijk vergeten, maar om een voorbeeld van het belang van deze informatie te illustreren heb ik er één onthouden: "De verhouding tussen het aantal bars en inwoners in Wellington is groter dan overal ter wereld, inclusief New York!!!". Daar wordt je toch wel even stil van.....

Ondanks het sarcasme van de vorige alinea, moeten we wel toegeven, dat het heel erg de moeite waard was. De parlementsgebouwen, een 19e eeuwse houten kerk, straatjes met Victoriaanse houten huizen, de "Botanical Gardens" en de "Cable Car" (die hadden we de vorige keer al gehad, maar nu scheen de zon). We zijn ook nog even langsgereden bij Weta, dat is de productiemaatschappij van Peter Jackson, dus "Lord of the Rings". We hebben niet de tour gedaan, maar wel even rondgekeken in de "Weta Cave", dat is het bijbehorende winkeltje, waar je veel te dure souvenirs over de films kan kopen.

Het belangrijkste kenmerk van de dag was wind. Het waaide rond windkracht 8, met uitschieters tot 90 km/h. Dat kwam goed uit, want na de lunch reden we dwars door een enorm windpark om bij de Zeedingesen te komen. Het was heel indrukwekkend om de windmolens van onderaf te bekijken, zeker met deze wind. Het was afgesloten voor iedereen, maar het bedrijf dat de tour regelde had toegang geregeld, zodat ze bij de zeewezens konden komen, zonder 150 km om te rijden. Ondanks, of misschien dankzij de wind, waren er gelukkig een stuk of 30 te zien. Het probleem is dat ze bruin zijn, en de rotsen waartussen ze liggen ook. Het duurde dus even voordat we door hadden dat ze er lagen, je zag ze pas als ze bewogen. Natuurlijk stopte de camera van Aly ermee, want de batterij was leeg. Gelukkig hebben we de filmopnamen nog en foto's van mijn Smartphone. Die komen later op het blog.

Al met al een succesvolle dag. Morgen (of misschien vanavond nog, als ik zin heb...) een nieuw verhaal.

Teaser: de onderwerpen die dan behandeld worden zijn onder andere: de Eerste Wereldoorlog, 80 rugbyspelers uit Argentinië, en een fles rode wijn!

P.S. De foto's van deze dag zijn (zonder titels) te zien op de fotopagina vanaf nr. 3834.