Helaas, geen schepje en emmertje bij ons...

Ik was bijna bij, en nu loop ik weer 3 dagen achter. Het gevolg van lange dagen en te lui om 's avonds nog een uur achter de laptop te gaan zitten.

Nieuwe tactiek verzonnen. Het is nu 8 uur in de ochtend, kijken of dat werkt!

Vrijdag 8 september

Vandaag weer een reisdag van Cortez naar Alamosa. 311 kilometer inclusief een forse bergpas (de "Wolf Creek Pass", met een hoogte van 10,850 voet (ongeveer 3250 m). Het klinkt erger dan het is, want we kwamen van 2200 m af. Op deze pas hebben we ook voor de eerste keer de ruitenwissers moeten gebruiken Op het sproeien van de voorruit na natuurlijk). Na 5 keer heen en weer was het alweer droog.

Opmerkelijk is dat de boomgrens hier ver boven de 3000 m ligt (3700 m). In Europa ligt deze rond de 2000 m. Niet zo vreemd, als je bedenkt dat we hier op dezelfde geografische breedte zitten als Tunesië.

Na het passeren van de pas (oh, daar komt de naam vandaan), Kwamen we uit in een enorm vlak agrarisch gebied: de San Juan Valley. Als we willen kijken waar het woord "saai" zijn oorsprong vindt, is het rijden op de wegen hier een goede start.Meer dan 40 mijl op een volmaakt rechte weg, met weinig verkeer, in een landschap dat platter is dan Nederland. Zelfs de richting was saai. de weg liep namelijk pal Oost (exact 090 op het kompas van de TomTom).

De temperatuur gaat in ieder geval de goede kant op, want hier is het nog maar 28 graden overdag. Het is wel een stuk vochtiger, dus voor het gevoel maakt het niet veel uit. De ochtenden zijn wel een stuk koeler (8 graden, maar binnen 1,5 uur zit je al weer op de 20 graden).

Zaterdag 9 september

Naar het "Great Sand Dunes National Park". Een ritje van een klein uur over nog saaiere wegen dan gisteren, met nog minder verkeer, komt uit op een een  uitgestrekt gebied van duinen met een maximale hoogte van zo'n 240 m.  We hebben het gered tot de eerste rij duinen (aanmerkelijk lager!). Je moet eerst een ondiep riviertje oversteken, en dan zo'n 1,5 km door heel rul zand lopen, om daar te komen En dan moet je omhoog in datzelfde rulle zand, terwijl je op 2700 m boven zeeniveau zit.

Daarachter beginnen de echte duinen pas, maar wij hebben gepast.... Na een gepaste tijd om uit te hijgen, weer terug gesloft (want lopen kan je het niet noemen). We hebben ook aan de verleiding weerstaan om een sleetje te huren om de duin af te glijden. Op zich is dat nog wel leuk, maar ze doen niet aan skiliften. Dus in feite is het maar één keer leuk.

Nog een poosje door het park gereden en een stukje gelopen, en uiteindelijk weer de nog saaiere terugweg naar het hotel opgezocht. Nog saaier, want nu wisten we van tevoren dat-ie saai was.